Mijn leven heeft een bijzondere wending genomen, eentje die ik zelf nooit had verwacht. Tot op heden heb ik nog nooit gewerkt en dat is iets wat ik soms moeilijk vind om te vertellen. Maar laat me bij het begin beginnen.
Ik groeide op in een welvarend gezin
Mijn ouders hadden het financieel goed voor elkaar en zorgden ervoor dat mijn broer en ik niets tekortkwamen. We woonden in een groot huis met een prachtige tuin, hadden elk jaar luxe vakanties en kregen alles wat ons hartje begeerde. Ik hoefde nooit een baantje te nemen zoals veel van mijn vriendinnen deden. Mijn ouders vonden het belangrijker dat ik me kon focussen op mijn schoolwerk en hobby’s.
Tijdens mijn middelbare schooltijd hoefde ik me nooit zorgen te maken over geld
Mijn ouders gaven me royaal zakgeld en als ik iets nodig had, zorgden ze daarvoor. Toen ik naar de universiteit ging, veranderde er niet veel. Mijn ouders betaalden mijn collegegeld, mijn boeken en zelfs mijn huur voor een mooi appartement dichtbij de campus. Ik besefte wel dat ik bevoorrecht was, maar ik nam het ook een beetje voor lief.
Lees ook:
Ik wil niet dat mijn kind een onderzoek krijgt en een diagnose wordt gesteld
Mijn studententijd was zorgeloos
Terwijl veel van mijn vriendinnen parttime baantjes hadden om rond te komen, kon ik me volledig richten op mijn studie en het sociale leven. Ik was actief in verschillende studentenverenigingen, ging naar feestjes en reisde in de vakanties naar allerlei bestemmingen. Ik studeerde hard, maar had ook volop tijd voor plezier en ontspanning. Het leven was goed en ik dacht weinig na over de toekomst.
Tijdens mijn laatste jaar aan de universiteit ontmoette ik Twan
We leerden elkaar kennen op een feestje van een gezamenlijke vriend en het klikte meteen. Twan was al aan het werk; hij had een goedbetaalde baan in de IT-sector. Hij was charmant, grappig en erg zorgzaam. Binnen een paar maanden waren we onafscheidelijk. Na mijn afstuderen besloot ik bij Twan in te trekken. We huurden een leuk appartement in de stad en begonnen ons leven samen. Ik zocht naar een baan, maar het lukte niet echt. Twan stelde toen voor dat ik het rustig aan zou doen, dat ik me kon richten op ons huis en misschien later, als we kinderen zouden hebben, op het moederschap. Dat klonk destijds als een goed idee. Ik had nog niet echt een duidelijk carrièrepad in gedachten en het idee om een veilige, stabiele omgeving voor onze toekomstige kinderen te creëren, sprak me aan.
Toen Stella werd geboren, voelde ik me helemaal in mijn element
Ik genoot van elke seconde met haar. Het moederschap was nieuw en uitdagend, maar ook ongelooflijk vervullend. Twan zorgde voor het inkomen en ik voor het huishouden en de kinderen. Het was een traditionele rolverdeling, maar het werkte voor ons. Toen Gido werd geboren, werd het leven nog drukker. Twee kleine kinderen zorgden voor een hoop werk en het huishouden draaide voornamelijk om hen. Mijn dagen waren gevuld met luiers verschonen, voedingen, spelen en proberen het huis enigszins schoon en netjes te houden. Het voelde soms alsof ik in een eindeloze cyclus van dezelfde taken zat.
‘s Ochtends bracht ik Stella naar de kleuterschool en daarna had ik tijd alleen met Gido
We maakten wandelingen in het park, speelden met zijn speelgoed en genoten van rustige momenten samen. ‘s Middags haalde ik Stella weer op en zorgde ik voor snacks en speelmomenten voor beide kinderen. Tussen de bedrijven door probeerde ik het huishouden te doen. Twan hielp waar hij kon, maar ik voelde de last van het moederschap en het huishouden zwaar op mijn schouders. Er waren momenten dat ik me afvroeg of ik ooit nog zou werken, of ik ooit nog iets anders zou doen dan moeder en huisvrouw zijn. Maar Twan verzekerde me altijd dat mijn werk thuis net zo belangrijk was als zijn werk buitenshuis. Hij waardeerde alles wat ik deed en dat gaf me de kracht om door te gaan.
Na een paar jaar begon ik me meer op mijn gemak te voelen in mijn rol als thuisblijfmoeder
Ik begon te genieten van de vrijheid die het met zich meebracht. Ik kon mijn eigen tijd indelen, hoewel die meestal volledig in beslag werd genomen door de kinderen. Ik had geen strikte werkuren en kon altijd aanwezig zijn voor Stella en Gido. Mensen om me heen vroegen echter vaak waarom ik niet werkte. Ze begrepen niet altijd waarom ik ervoor koos om thuis te blijven. Soms voelde ik me schuldig of onzeker over mijn beslissing.
Lees ook:
Janny: “Ik was serieus de verjaardag van mijn zoon vergeten”
In de loop van de tijd vond ik manieren om ook mijn eigen interesses te volgen
Ik begon met het volgen van online cursussen, las veel boeken en vond creatieve uitlaatkleppen zoals schilderen en tuinieren. Deze activiteiten gaven me een gevoel van vervulling en hielpen me om een evenwicht te vinden tussen mijn rol als moeder en mijn eigen persoonlijke groei. Nu Stella 5 en Gido 3 is, merk ik dat mijn leven opnieuw aan het veranderen is. Stella gaat naar de basisschool en Gido zal meer tijd op de peuterspeelzaal doorbrengen. Ik heb meer tijd voor mezelf en ik begin na te denken over wat ik in de toekomst wil doen. Maar anders dan wat veel mensen van me verwachten, voel ik geen drang om een baan te zoeken.
Ik heb gesprekken gehad met Twan over mijn toekomst en hij steunt me volledig in mijn beslissing om thuis te blijven
Het is misschien niet de meest gebruikelijke keuze, maar het is er een waar ik volledig achter sta. Ik geniet van mijn rol als moeder en huisvrouw. Ik heb het geluk dat ik niet hoef te werken en dat geeft me de vrijheid om eigen passies te volgen. Vaak vragen mensen me nog steeds waarom ik niet werk, en ik begrijp hun nieuwsgierigheid. Ze begrijpen mijn antwoord, of eigenlijk mijn keuze vaak niet. Maar ik hoef geen carrière te hebben om me vervuld te voelen.
JASMIJN
